шағушы ара

См. также в других словарях:

• пешмам — (Қарақ.) үйдің балшығын құюшы; қабырғасын соғушы бас шебердің көмекшісі …   Қазақ тілінің аймақтық сөздігі

• жегенелеу — (Жамб., Жам.; Шымк.: Шәу., Мақт.; Қ орда, Шиелі; Қарақ.) жекелеу, сирету. Қылшаның ж е г е н е л е у і аяқталды (Жамб., Жам.). Пахтаның түбін ж е г е н е л е у уақыты болды (Қарақ.). «Үлгілі» колхозында оқушы балаларды мақтаны ж е г е н е л е у… …   Қазақ тілінің аймақтық сөздігі

• салы — 1 (Қост., Семиоз.; Қар., Шет;Монғ.) әйелдердің үлкен, әрі жылы орамалы. Осы күні с а л ы орамалды қайтадан сәнге айналдырған сияқты (Қост., Семиоз.). Жас кезімде с а л ы н ы өзім тоқушы едім (Қар., Шет). Зақыдан жібек с а л ы әкеп берді (Монғ.) 2 …   Қазақ тілінің аймақтық сөздігі

• сейіс — (Гур.: Маңғ., Бақс.; Ақт.: Жұр., Тем.; Қ орда, Арал; Түрікм., Красн.; Қарақ.) ат жаратушы. Ол бір керемет с е й і с кісі (Гур., Бақс.). Ат жарысқа с е й і с т е р бір бір жүйрік атты дайындап отырды (Ақт., Тем.). Атыңды тойға қосатын болсаң, с е… …   Қазақ тілінің аймақтық сөздігі

• олқал — (Шығ.Қаз.: Зайс., Тарб.; Сем., Ұрж.) қара қоға, мал жемейтін шөп. О л қ а л көбінесе, сулы жерге шығады (Шығ.Қаз., Зайс.). О л қ а л жеген мал оңушы ма еді (Сем., Ұрж.) …   Қазақ тілінің аймақтық сөздігі

• шаппа — 1 (Сем., Абай; Шығ.Қаз., Күрш.) шөбі шауып алынған жер, шабындықтың орны. Мынау көрші ауылдың ш а п п а с ы (Сем., Абай) 2 (Түрікм.: Ашх., Гяу., Красн., Таш., Тедж.; Шымк., Сайр.; Қ орда: Сыр., Жал., Қарм.; Рес., Орын.; Жамб., Тал.; Ақт., Шалқ.)… …   Қазақ тілінің аймақтық сөздігі

• батоншик — зат. сөйл. Тіске жұмсақ кәмпиттердің бір түрі. Әжемнің үйге келгесін қалтасынан сол кездегі ең қымбат барбарис кәмпиттер мен б а т о н ш и к т е р шығушы еді (Қарақат тер., 89) …   Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі

• күшала — ашыту. Күшала өсімдігінің уын пайдалану тәсілі. Былтыр Нұр ағам екеуі итке саламыз деп к ү ш а л а а ш ы т қ а н. Күшаланы өкпеге тықты да, жылы күлге көміп қойды. Үш күннен кейін өкпе ушығып қап қара болып кеткен (Х. Есенжанов, Тар кезең, 298) …   Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі

• қысық — көз. Көзі қысық, сығырайған. Өзі де жастығына қарамастан, сиықсыздау, бет пішіні келісіңкіремеген неме екен. Қушық шеке, қ ы с ы қ к ө з, кертік мұрын жылтыр қара (О.Сәрсенбай, Шығ., 5, 158) …   Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі